My, hodowcy lemingów

Może trzeba rozstać się ze złudzeniami, pogodzić z faktem, że lemingi są stracone dla polskości i zająć się raczej następnym pokoleniem, które – jak się wydaje – lepiej rokuje? Wanda Zwinogrodzka „Postpolskich mutantów nie obchodzi już nie tylko Polska, ale także sąsiad z podwórka, który zdycha w samotności”, pisze Maciej Pawlicki w „Uważam Rze”. I pyta: „Ilu nas jest? Polaków, którzy chcą być Polakami, których obchodzi los polskiej wspólnoty, którzy chcą żyć wedle ideałów polskiej kultury, tradycji i historii, a więc oddzielając szlachetność od podłości, solidarność od zdrady, wolność od zniewolenia?”. Ilu? Zbyt mało, oczywiście. Tak mało, że często we własnym kraju czujemy się jak cudzoziemcy. Posługujemy się innym językiem, w którym słowo „ku…a” jest przekleństwem, a nie przecinkiem.