Wielkie polskie kanonizacje

Szacuje się, że 27 kwietnia na kanonizację bł. Jana Pawła II i bł. Jana XXIII przybędzie do Rzymu nawet 3 mln wiernych. W samej mszy św. kanonizacyjnej zaś ma wziąć udział nawet 300 tys. Polaków. W porównaniu z poprzednimi kanonizacjami polskich świętych to będzie rekord. Warto jednak przyjrzeć się trzem najważniejszym dla Polaków kanonizacjom w XX w. W uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego 17 kwietnia 1938 r., w Bazylice św. Piotra w Watykanie, papież Pius XI ogłosił świętym jednego z patronów Polski, autora tekstu ślubów lwowskich, jezuitę i męczennika Andrzeja Bobolę (1591–1657). W uroczystości kanonizacyjnej na placu św. Piotra uczestniczyło ok. 300 tys. wiernych z całego świata, w tym ok. 8 tys. Polaków. Episkopat Polski reprezentowało 20 biskupów, na czele z metropolitą warszawskim kard. Aleksandrem Kakowskim. W kanonizacji wzięło także udział 160 jezuitów na czele z 26. przełożonym generalnym Towarzystwa Jezusowego Włodzimierzem Ledóchowskim. Przed rozpoczęciem uroczystości kanonizacyjnej w Bazylice św. Piotra Polacy odśpiewali pieśń „Boże, coś Polskę”. Było to symboliczne dziękczynienie za „zmartwychwstanie” Polski po latach zaborów. Papież Pius XI w swojej homilii wskazał na wierność św. Andrzeja Boboli, który podczas okrutnych tortur, jakim był poddawany przez kozaków, nie wyrzekł się wiary katolickiej. Papież podkreślił także zasługi Polski i określił ją mianem przedmurza chrześcijaństwa chroniącego Europę przed bolszewizmem. Pierwszym Polakiem, którego kanonizował bł. Jan Paweł II, był św. Maksymilian Maria Kolbe (1894 –1941). Do kanonizacji franciszkanina z Niepokalanowa, który w Auschwitz oddał życie za współwięźnia Franciszka Gajowniczka, doszło 10 października 1982 r., w czasie gdy w Polsce trwał stan wojenny i tysiące ludzi zostało internowanych. Komunistyczne władze nie pozwoliły prymasowi Polski, arcybiskupowi Józefowi Glempowi wyjechać do Rzymu na kanonizację. Do Rzymu przybyło jednak wielu Polaków i Polonia z całego świata. Wśród nich znaleźli się także byli więźniowie niemieckich obozów koncentracyjnych wraz z Franciszkiem Gajowniczkiem. – Jest ten nowy święty głęboko wpisany w historię Polski XX stulecia, w historię Narodu i Kościoła. Jego świętość rośnie wraz z tą historią, z niej niejako czerpie swoje szczególne tworzywo – podkreślał w homilii Jan Paweł II. 30 kwietnia 2000 r. Jan Paweł II kanonizował orędowniczkę Miłosierdzia Bożego, zakonnicę ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, św. Marię Faustynę Kowalską (1905–1938). Dzięki telemostowi po raz pierwszy w historii uroczystości kanonizacyjne sprawowano równolegle w Rzymie i w krakowskich Łagiewnikach. W Rzymie w mszy św. kanonizacyjnej wzięło udział ok. 150–200 tys. pielgrzymów, w tym 35 tys. z Polski. Krakowska uroczystość zgromadziła zaś od 70 do 100 tys. wiernych. Rzymską mszę kanonizacyjną wraz z Janem Pawłem II celebrowało 47 osób, w tym 27 z Polski. Wśród nich byli m.in.: kard. Franciszek Macharski i kard. Andrzej Maria Deskur. – Doprawdy, raduję się dziś niezmiernie, mogąc zaoferować całemu Kościołowi Boży dar na miarę naszych czasów: życie i świadectwo siostry Faustyny Kowalskiej. Z Bożej Opatrzności życie tej pokornej polskiej córki zostało całkowicie złączone z historią XX w., wieku, który dopiero co się zakończył. To właśnie w okresie pomiędzy I a II wojną światową Chrystus powierzył jej swoje przesłanie miłosierdzia – mówił Jan Paweł II. Pod koniec homilii papież z Polski zapowiedział, że od tej pory każda pierwsza niedziela po Wielkanocy będzie obchodzona w Kościele katolickim jako Niedziela Miłosierdzia Bożego. Właśnie w tę niedzielę, 27 kwietnia br. odbędzie się kanonizacja bł. Jana Pawła II.