Szepty czy stłumiony krzyk?

Liczne wystawy prac malarskich Janusza Lewandowskiego zwykle w swoich tytułach niosą takie określenia jak „szepty”, „półgłosy”, „szelesty” czy „półcienie”. Śledząc od lat dokonania tego wybitnego malarza, coraz bardziej nabieram przekonania, że jego obrazy nie przemawiają szeptem, lecz wyraźnie podnoszą głos.  Nie jest to oczywiście hałaśliwy zgiełk publicystycznej awangardy, nie jest to też proste nawiązanie do przemawiającej wysokim tonem symboliki z dziejów historii sztuki. Lewandowski jest świadkiem bolesnego dla niego schyłku czy upadku wartości duchowych, tak przecież widocznego w naszych czasach. Jego obrazy protestują więc, chcą chronić i zachować duchowość, a swój sprzeciw demonstrują w niezwykle sugestywnej formie artystycznej. Horyzonty nadziei „Nie uprawiam malarstwa