Wiesz co, stareńki...

Wczoraj na krakowskim cmentarzu Rakowickim rodzina i przyjaciele pożegnali Janusza Muniaka. To, że był gigantem jazzu, mentorem dla pokoleń, to nic przy tym, że był zwyczajnie wspaniałym człowiekiem. Już dawno żadne odejście kogoś z jazzowej braci nie przywołało tylu wspomnień, przywołania licznych anegdot, których sam Muniak był nie tylko mistrzem, ale i bohaterem. Jazzman, gdy założył w Krakowie klub nazwany jego własnym nazwiskiem, dzisiaj kultowe miejsce na mapie polskiego jazzu, nie gwiazdorzył. Pamiętam zdziwienie w oczach kolegów, gdy w jego podwojach przy ul. Floriańskiej, gdzie wpadliśmy po naszym koncercie, zastaliśmy Pana Janusza... stojącego za barem i nalewającego kolejne piwa. Ale czemu się dziwić, gdy on sam mówił, że barman i muzyk to bardzo podobne profesje, tyle że jak