STRASZEK

Janek zawsze bał się wchodzić do babcinego pokoju. Przynajmniej kiedy babci tam nie było. Stare meble, dużo kwiatów na parapetach oraz na podłodze i wreszcie mnóstwo zdjęć i obrazów na ścianach. Ale nie to go tak straszyło. Kiedy babcia wychodziła z pokoju, coś za drzwiami ciągle skrzypiało i trzeszczało. Janek miał wrażenie, że ktoś tam naprawdę jest, tylko go nie widać. Opowiadał o tym babci i rodzicom, ale nikt mu nie wierzył. Tłumaczyli, że pewnie meble się rozsychają, to tak trzeszczą. Dorośli zresztą zawsze łatwo tłumaczą rzeczy, których tak łatwo wytłumaczyć się nie da. Pewnie wtedy przestaje się być dzieckiem, kiedy na wszystko zna się odpowiedź, bo dzieci nie wszystko wiedzą i muszą się dopiero dowiadywać. Chłopiec, chociaż bał się pokoju babci, to jednak chciał wiedzieć, co tam