Na wejście trzy zdrowaśki

Między Lesznem a Wrocławiem. Daleko od polskiego hałasu. W cieniu franciszkańskiego klasztoru. Z królewską Starówką, malowniczymi kamienicami, staromiejskimi murami… i chyba wystarczy. Wschowa to przecież naprawdę maleńkie miasteczko. Bo my to żyjemy tutaj troszkę jak na wsi. Każdy każdego zna – mówi mi pani Jola. Nie mija kilka sekund, jak z drugiej strony placu słychać donośne „Cześć, Jola!”. Jakiś jegomość macha do nas ręką. Wyreżyserowana scenka? Wątpię. Podobnie, jak wątpię w to, by wzruszenie, które widzę w oczach pani Joli, gdy oprowadza nas po totalnie zrujnowanym zborze poewangelickim Kripplein Christi, było teatralne. Zagrane. Nie, to niemożliwe. Takich rzeczy nie da się zagrać. Jesteśmy w środku zdewastowanej świątyni. Niewielu ma tu wstęp. Pani Jola jest jednym ze szczęściarzy