Nie doczekał się sprawiedliwości

Poznałem Pana Leopolda Przemyka w roku 1991, kiedy powierzył mi sprawę wyjaśnienia śmierci jego syna Grzegorza. Dominującą cechą Pana Przemyka była niezwykła prostolinijność. Był jak szyba – całkowicie przezroczysty. Jego podejście do świata dobrze oddawało ewangeliczne wezwanie: „Niech wasze słowo będzie: tak-tak, nie-nie”. Bardzo źle znosił otaczającą go rzeczywistość – zarówno jeśli chodzi o Polskę, jak i o sprawę swojego syna. Pierwszy wyrok zapadł w roku 1997. Udało się wyjaśnić właściwie wszystkie okoliczności, w jakich doszło do śmiertelnego pobicia Grzegorza, a także opisano matactwa z lat 80. przy zacieraniu dowodów. Już wówczas proces ujawniania nowych faktów wyjątkowo przybijał Leopolda Przemyka. Nieustannie powtarzał pytanie: „Dlaczego ludzie winni śmierci Grzegorza nie