Kraina pustki

Wiatr obija szlufki od plecaka o kaptur kurtki. Jest bardzo wietrznie i zimno. Srogo i niezwykle ponuro. Nie jest to gościnna kraina, to rzeczywiście kraina bólu. Wiatr znów uderzył i znowu mu się udało – położył mnie. Nie mam już siły z nim walczyć. Pomimo że naprawdę próbuję i pomagam sobie kijami trekkingowymi, a na plecach mam 20-kilogramowy plecak. To jednak nie wystarcza. Kolejny wir zaatakował nagle i niespodziewanie. Na szczęście od pół godziny szlak prowadzi wzdłuż zarośli i padam w patagońską odmianę naszej kosodrzewiny. Chwilę leżę, bo opadłem już z sił, opierając się temu żywiołowi. Wiatr wygina okoliczne patagońskie buki w fantazyjne kształty. Te też jakby już zrezygnowały i nie walczą. Rosną tak, jak sobie tego życzy – trochę krzywo, po łuku. Już ta myśl, że nie jestem w tym