Populiści w obronie demokracji

Największą obelgą, jaką można usłyszeć z ust „Europejczyków”, jest oskarżenie o populizm. Że to bezproduktywne pieniactwo i demagogia destabilizujące życie społeczne. Polacy ze swoim, czasami bliskim anarchii, umiłowaniem wolności indywidualnej, są ponoć szczególnie podatni na tę przypadłość. Wbrew pozorom jednak to nie wada, tylko bardzo ważna dyspozycja, która pozwala przetrwać i rozwijać się demokracji. Antypopulistyczne porozumienie elity kulturalnej, medialnej, politycznej i biznesowej spowodowało brak rozpoznania zjawiska populizmu, dlatego traktowane było ono marginesowo, protekcjonalnie, często wręcz folklorystycznie. Wydawało się w „słonecznych” i „ahistorycznych” latach 90., że polityka została ustabilizowana, co oznaczało depolityzację mas, czyli swoistą „demokrację absencji