Śpiewające wydmy

Od złudzenia, że to rzeczywiście prawdziwa pustynia, a nie jedynie wąski fragment Słowińskiego Parku Narodowego, ratują mnie majaczące z prawej i lewej strony widoki na pobliskie akweny. Z jednej strony widać wąski pasek Bałtyku. Z drugiej jeziora Łebsko. Ten widok na długo zostanie mi w pamięci. Niebieskie, wręcz błękitne niebo. Pode mną jasna połać piachu. Jest wszędzie. Na prawo, na lewo, z przodu i z tyłu. Wydma za wydmą. Powierzchnia gładka niczym najlepiej wyheblowany blat stołu. Przyznam, że czuję się dość dziwnie. W miejscu, w którym stoję, nie widać już żadnych śladów. Do tej pory, wspinając się na wydmę, można było swobodnie podążać za kolejnymi śladami stóp wydrążonymi w piachu przez zmęczone stopy idących tu