Wystrzelmy ich na Marsa

Sugestie Pawła Piskorskiego i Andrzeja Olechowskiego, jakoby przyjmowanie pieniędzy przez partię polityczną suwerennego kraju od partii politycznej obcego państwa było czymś normalnym w warunkach raczkującej, dzikiej demokracji, są kuriozalne. Co najwyżej można twierdzić, że było to normą statystyczną u zarania III RP. Sprawa jest trywialnie prosta – jeżeli Niemcom rzeczywiście zależałoby na szerzeniu w Polsce demokracji, pieniądze przekazywaliby w sposób jawny. Przepływ pieniędzy w zwyczajnych skórzanych walizkach – jest zaproszeniem do korupcji politycznej, która w wydaniu „międzynarodowym” nosi po prostu imię zdrady. Dotyczy to zresztą tak Niemiec, jak i każdego innego kraju. To, co było akceptowalne w warunkach sowieckiej okupacji, czyli w czasach PRL u – finansowa pomoc z zagranicy