Minitraktat o znikaniu (2)

W historiach dla dorosłych, podobnie jak w baśniach dla dzieci, znikanie bywa zjawiskiem momentalnym. Coś zostaje „wywabione” z rzeczywistości natychmiast – w jednym momencie istnieje w pełni, w drugim zupełnie go nie ma. Napisałem: znikanie to „zjawisko” i od razu zauważyłem (pozorną) alogiczność, paradoksalność tego określenia. Mimo wszystko pozostawiam je tutaj – czy nie jest bowiem tak, że w chwilach, o których piszę, kiedy coś znika momentalnie, nicość objawia się nam w całej swojej niepojętości, zjawia się niebyt? Szczególnie dotkliwie odczuwamy wtedy stratę, doświadczamy smutku i żalu, dostrzegamy bowiem istotową różnicę między istnieniem a nieistnieniem. Tam, gdzie historia styka się z polityką, znikanie momentalne ma mniejsze zastosowanie, a jego skuteczność jest niższa.