Pożegnanie w gabinecie luster (2)

Przedział pociągu jadącego na wschód Polski. Oknińska opowiadała Janowi Brudnickiemu, że usiedli i zamilkli, „jakby zaskoczeni miejscem i swoją sytuacją ludzi już bez domu i nieświadomych celu, w czasie, w którym zacierały się granice zdarzeń, rozmów i spraw ludzkich”. Jej wspomnienia opublikowano w piśmie „Kierunki” trzydzieści siedem lat po upływie wydarzeń z września 1939 r. Próbuję zrozumieć treść przytoczonego zdania, w którym zawarta jest — tak mi się zdaje – jakaś fundamentalna prawda o ludzkim życiu. Osoby siedzące w przedziale wyrwane zostały przemocą ze swojej codzienności (jej fundamenty usunięto). Przerwaniu uległy związki łączące ludzi, miejsca i sytuacje, sprawiające, że rzeczywistość jawi się jako tako uporządkowana i zrozumiała. W jakim kierunku się udać? Co czynić, by nie