Niebo i ziemia

Oficerowie pochylają się nad mapą, tak że niemal stykają się głowami. Czerwona kredka w ręku jednego z nich precyzyjnie oznacza miejsca zrzutu. Na lewo od niebieskiej wstęgi dzielącej mapę na pół pojawiają się kolejne krzyżyki i koła. Mężczyzna stuka kredką w punkt na Wiśle – o, tu, gdzie aleja 3 Maja przechodzi w aleję Poniatowskiego, i przywołuje do siebie lotników. Teraz coś długo i cierpliwie tłumaczy. Chłopcy potakują, szczerzą zęby w uśmiechu. Nad Warszawą kłęby dymu, ale poza tym niebo jest puste i ciche. Właśnie wybiła czternasta, pułkownik daje „spocznij” i każe się rozejść. Mają godzinę. Później, jak co dzień, wrócą na niebo i będą robili swoje. „Ordnung ist das halbe Leben”. Najważniejsze, by nie tracić perspektywy dziejowej, by wiedzieć, na co i po co to wszystko. Albo