Starzyński. Śmierć i nieśmiertelność (5)

Zjawili się 27 października, o czternastej. Dwóch mężczyzn w szarych mundurach. Miał kilka minut na ubranie się – „wszedł do umywalni przy gabinecie, gdzie w październiku przechowywał swoje rzeczy osobiste, i nie zamykając drzwi, włożył palto zimowe, a w rękę wziął kapelusz”. Stanisław Lorentz, który był wtedy najbliższym współpracownikiem Starzyńskiego, chciał jechać razem z nim. „Dyspozycje są wyraźne. Nikt nie może towarzyszyć” – usłyszał. Nikt nie może towarzyszyć. Ten, który zjednoczył warszawiaków w oporze przeciw najeźdźcy, na koniec miał zostać sam. Ostatnią drogę, drogę do zimnego dołu, musiał przebyć w samotności i opuszczeniu. Lorentz: „Prezydent podał mi bez słowa rękę i wyszedł z gabinetu pierwszy, za nim obaj oficerowie. Z okna widziałem jeszcze wyjeżdżający z bramy samochód