Błogosławieństwo martwej ręki (1)

Opowiadacz historii – czyli ktoś, kto stara się możliwie wiernie odwzorować rzeczywistość, zrekonstruować wypadki, zachować ich pierwotny porządek i hierarchię – skazany jest na nieprzerwane obcowanie ze świadectwami minionego czasu. Wertuje więc księgi, książki i broszury, ogląda rysunki i fotografie, wczytuje się w analizy przyczyn i skutków, zapoznaje z rejestrami zdarzeń i zestawieniami faktów. Owym żmudnym czynnościom towarzyszy dotkliwe doznanie nadmiaru – opowieść ma przecież swoje granice. Wcześniej czy później każdy szczegół zostanie ujęty w ramy uogólnienia, a znakomita większość postaci, miejsc i faktów znajdzie się poza opowieścią – nie ma sposobu, by to zmienić. Ten, kto snuje narrację, nie może jednak zaprzestać poszukiwań. Jego obowiązkiem jest zachować czujność. Do końca