Czterdzieści Cztery

Ciszę nocy przeszył ludzki głos. Dobiegał z bliskiej odległości. Wibrował niepokojąco. Wyraźne słowa: – A imię jego Czterdzieści Cztery! Nic więcej. Skąd ten mesjanizm z literatury o tej porze? Stał pod latarnią. Nieźle oświetlony. Niepozorny człeczyna. Wznosił ręce do góry. Co kilka sekund. Podnosił, opuszczał. Niby sygnalista. Wzywał kogoś z daleka. Wołanie dobiegło drugi raz, trzeci. Miasto spało. Żadnego odzewu. Już w łóżku rozważałem nocnego herolda. Przypomniałem sobie scenę z 1959 roku. Restauracja z dancingiem na ostatnim piętrze CDT. Pobojowisko przed świtem. W toalecie kłócą się prostytutki. Tajniak goni złodzieja. Pijacy śpią przy stołach. Jeden poderwał głowę znad talerza z resztką schabowego. Popatrzył błędnym okiem na knajpiane pole bitwy i zawył: – Wy czerwone syfilisy!